تحول زبان زنانه در شعر شاعران زن ایرانی

زبان زنانه و نوشتار زنانه را بیشتر فمینیست های تفاوت گرای فرانسوی مطرح کردند که از نوشته های ویرجینیا وولف در "اتاقی از آن خود" تأثیر پذیرفته اند. آنها بر زنانه نویسی در برابر نوشتار مرد محور که ریشه در سنّت سلطه ی مردان دارد، تأکید نموده اند و با روش های مختلفی سعی کرده اند زبان غالب را به چالش بکشند و مبانی استوار آن را سست کنند و درهم بریزند. در این راستا به خصوص از روش های پست مدرن بهره جسته اند. در این پایان نامه زبان زنانه در شعر شاعران زن از دوره ی مشروطه تا معاصر بررسی می گردد تا چشم اندازی از تحوّل ِ زبان شاعران زن در این دوره ی زمانی ارائه گردد. مبنای نظری این پژوهش براساس نظریات فمینیست های تفاوت گرا، هلن سیکسو، لوس ایریگاری و ژولیا کریستوا است که به طور ضمنی بر برخی اندیشه های آنها تأکید دارد. هدف این پایان نامه این است که تأثیر جنسیت بر زبان شاعران زن را در جهت رفع سلطه ی زبان مردانه و رسیدن به هم ارزشی هویت های جنسی ارزیابی کند و به واکاوی نحوه ی تعامل شاعران زن با زبان، براساس جنسیتشان بپردازد. شاعرانی که برای بررسی حاضر گزینش شدند عبارتند از: ژاله قائم مقامی، بدری تندری(فانی)، پروین اعتصامی، سیمین بهبهانی، فروغ فرخزاد و نازنین نظام شهیدی. در مجموع هر چه از نظر زمانی به جلو پیش می رویم، زنان هویت جنسی تأثیرگذارتری دارند و با نگرش های پیش روانه تری از زبان برای تثبیت و ارزش بخشی به زنانگی خود بهره برده اند.